Osman Aktaş

Yazar Administrator

Cuma, 22 Şubat 2008

Bizden Geçmiş    “Artık bizden geçti.” derdi erenler  Baktım devran dönmüş bizden de geçmiş  Yeni dertler eski derdi eskiler  Yeni yeni doğmuş tezden de geçmiş    Bir haber sorarsan esen yellerden  Bülbül-i şeydâdan gonca güllerden  Türkü dinler isen bizim ellerden  Kavaldan da geçmiş sazdan da geçmiş    Acı kaymağımız keder balımız  Nehirler kurudu gitmez salımız  Sermayesin kurtarmıyor malımız  Çoğu aramadık azdan da geçmiş    Yine çok nasihat dinledik bugün  Bazan matem oldu bazan da dügün  Sanırsın kutsal ay yahut kutsal gün  Dört mevsim dolaşmış yazdan da geçmiş    Der Fizâhî nasıl murat alalım  Dert çok dermanını nerden bulalım  Yekindik ki yola revân olalım  Belimiz bükülmüş dizden de geçmiş İlk Gün Heyecanı    Bâd-ı sabâ ellerimden tut benim  Dosttan ayrı kaldığımın ilk günü  Gırtlağıma tıkadılar ot benim  Saçlarımı yolduğumun ilk günü    Acı ile ıstırapta yoğruldum  Dostun hayâlini gördüm doğruldum  Rüyalarda ben arkamdan bağ(ı)rıldım  Duygulanıp dolduğumun ilk günü    Nicedir ki dosttan haber almadım  Hiç bir yerde uzun süre kalmadım  Bu yüzdendir hülyalara dalmadım  Sıkıntıdan yıldığımın ilk günü    Bayram gelir gidilecek dost yoktur  Dost bakışı yüreğimde bir oktur  Yaram derindedir neylesin toktur  Güller gibi solduğumun ilk günü    Ozanların çağırdığı Şah benim  Yunusların çıkardığı ah benim  Geceleri aydınlatan mah benim  Kendi kendim bildiğimin ilk günü    Hüseyin Fizâhî Hakk’a kul oldu  İsyanından susanlara dil oldu  Mezatlarda harcadılar pul oldu  Ben de dersim aldığımın ilk günü  Aşk    Kaç insan yaşamış bir başına bak  Beş parmağı geçmez eğer sayarsak  İnsan insan için dosttur muhakkak  İnsanı insana bağlayandır aşk    Bu dünya çok küçük bana dar gibi  Hayat ise ince sanki zar gibi  İbrahimin atıldığı nar gibi  Bağrımı kavurup dağlayandır aşk    İnsan saf insana insan kanıyor  Bağrımda bir yangın lâkin sönüyor  Bakınca insanın başı dönüyor  Koskoca bir nehir çağlayandır aşk    Fizâhî gözlerin dökmekte çakıl  Kimi hayat dedi kimisi okul  İnsan biraz duygu bir parça akıl  Yüreğe duyguyu sağlayandır aşk  Umut Yeli Açık pencereden umut esiyor Yardan bana haber geliyor mu ki Çiçek kokuları nefes kesiyor Rüzgâr saçlarımı yalıyor mu ki Yolcuyuz dolmuşuz dolmuş gidiyor Elini kolunu salmış gidiyor Herkes alacağını almış gidiyor Dünya Süleyman'a kalıyor mu ki Kolay mı anlatmak dilim dolaştı Gözyaşım kurudu yüreğim taştı Kerbelâ'da kayıp haddini aştı Mervan ardımızdan gülüyor mu ki Bektaş dergahında kendini pişir Kapında hizmetkâr ey Yezdan-ı Şir Bize de sonunda vade erişir Şahım namazımı kılıyor mu ki Asla puta bir canlıya tapmadık Hak yolundan milim olsa sapmadık Sünnetini gerçi tamam yapmadık Peygamber şefaat diliyor mu ki Hüseyin Fizâhî nefsin eziyor Bu zamanda yaşamaktan beziyor Kimler aşk defterin yazıp çiziyor Adımı defterden siliyor mu ki   Ana   Mürekkebi kara bir kalem ile Alından alına yazıldım ana Renkle koku verdim nergise güle Çiçektim demete dizildim ana   Ben bende değilim sen neredesin Kulağımda çınlar sanki hep sesin Dertten çöktüğümü sana kim desin Şimdi bir köşede büzüldüm ana   Ana dedim ateş çıktı içimden Bu biçime girdim hangi biçimden Bir yorgan yapıldı çalıdan çimden Üstümden geçtiler ezildim ana   Kurbanın olayım az değil derdim Elden gelse tayfun olup eserdim Duygum kilim yapıp yoluna serdim El ayaklarıyla gezildim ana   Bir fani hayata eyledik meyil Öpeyim elinden az daha eğil Hasretim ne hafta ne de ay değil Yıllar geçip gitti bozuldum ana   Fizâhî'yem ses kesildi ferim de Türlü dertler birikiyor serimde Umudum da bitti hayâllerim de Tıpkı gelin gibi süzüldüm ana 10 Mayıs 05     Bu mail adresi spam botlara karşı korumalıdır, görebilmek için Javascript açık olmalıdır   Bu şiirlerin her türlü telif hakkı şairin kendisine veya temsilcilerine aittir

Son Güncelleme ( Çarşamba, 22 Ekim 2008 )

 

< Önceki		Sonraki >